4.Drawieński Park Narodowy-wydra 5.Park Narodowy Ujście Warty-gęś zbożowa 6.Wielkopolski Park Narodowy-sowa

4.Drawieński Park Narodowy-wydra

Fauna DPN to 44 gatunki ssaków (m. in.: wydry, bobry, jelenie, sarny, dziki, zające, borsuki, lisy, kuny, gronostaje, jeże, myszy, norniki, nietoperze). Przez DPN wędrują łosie oraz wilki. Występuje tu 150 gatunków ptaków, szczególnie nad jeziorami (puchacz, bielik, rybołów, błotniak stawowy, włochatka, kormoran, gągoł, nurogęś, cyraneczka, brodziec samotny, żuraw, zimorodek, muchołówka mała, jarząbek i wiele innych). Pośród 13 gatunków płazów występuje kumak nizinny, grzebiuszka ziemna, ropuchy: szara, zielona, paskówka, rzekotka drzewna i 5 gatunków żab. Wśród gadów na uwagę zasługuje żółw błotny. Czyste wody rzek i jezior DPN są miejscem występowania 39 gatunków ryb oraz 2 gatunków krągłoustych. Do rzadkich należą: minóg rzeczny i strumieniowy, troć wędrowna, łosoś, certa, pstrąg potokowy, strzebla potokowa, lipień, głowacz białopłetwy.

Drawieński Park Narodowy położony jest w północno - zachodniej części kraju na granicy trzech województw: lubuskiego, wielkopolskiego i zachodniopomorskiego, na Równinie Drawskiej oraz obejmuje główną część Puszczy Drawskiej. Utworzony został w 1990 roku. Symbolem DPN jest wydra. Park zajmuje powierzchnię 11441,34ha, a otulina 40896ha. Większość powierzchni Parku zajmują lasy - 9188,89ha, wody powierzchniowe - 919,17ha, pozostałe tereny niezalesione - 1001,52ha. Krajobraz DPN ukształtował się podczas zlodowacenia bałtyckiego i jest następstwem wytapiania się lodowca. Równiny sandrowe powstałe przez naniesienie przez wody topniejącego piasków i żwirów stanowią większą część powierzchni Parku. Przez DPN przepływa osiem rzek (Drawa, Płociczna, Korytnica, Słopica, Runica, Cieszyna, Sucha, Moczel) , z czego główną oś stanowi Drawa wraz z Płociczną. W Parku istnieje 20 jezior o zróżnicowanym charakterze biologicznym. Największym jeziorem jest położone w rynnie polodowcowej Jezioro Ostrowiec (prawie 370ha), który od południa łączy się przesmykiem z Jeziorem Głuchym Dużym i dalej z Głuchym Małym (całość o powierzchni 387ha nazywana jest Jeziorem Ostrowieckim). Najciekawszym i najpiękniejszym jeziorem jest Czarne, wypełniające polodowcową nieckę o stromych zboczach, dochodząc do 29m głębokości. Przejrzystość szafirowej wody dochodzi do 7m. Głębinowe osady jeziora nie są mieszane z wodą powierzchniową (meromiksja) co sprawia, że pozbawione są tlenu i życia. W tej warstwie występują jedynie bakterie beztlenowe Desulfovibrio desulfuricans i bakterie siarkowe Cromatium okenii. Wody powierzchniowe Czarnego są natlenione i maja charakter mezotroficzny. Pozostałe jeziora to: Sitno, Marta, Płociowe, Płociczno, Pecnik Duży i Mały, Zdroje, Jamno, Pustelnik, Perkoz, Kocie, Moczel, Arkońskie oraz pięć niewielkich dystroficznych jeziorek zwanych Głodnymi Jeziorkami.
Świat roślin reprezentowany jest w DPN przez 924 gatunki roślin naczyniowych, w tym 150 gatunków drzew. Dominującym gatunkiem w lasach (80%) jest sosna, która poprzez "pomocniczą" działalność człowieka wyparła charakterystyczne niegdyś dla Puszczy Drawieńskiej buczyny, które obecnie zajmują 9% powierzchni leśnych. Pozostałe to dęby, jarzębiny, brzozy, świerki, olchy, graby, z rzadszych: jarząb brekinia, cis, wiąz szypułkowy, klon polny. Najpospolitsze krzewy to jałowce oraz żarnowce, ale spotyka się także rzadką borówkę bagienną. Występuje tu też zagrożona chamedafne północna oraz wiele gatunków storczyków i innych rzadkich roślin torfowiskowych (żurawiny, rosiczki).

 5.Park Narodowy Ujście Warty-gęś zbożowa

Park Narodowy Ujście Warty - najmłodszy z 23 parków narodowych na terenie Polski, utworzony 1 lipca 2001 roku z połączenia rezerwatu Słońsk i części Parku Krajobrazowego Ujście Warty. Park o powierzchni 8074 ha obejmuje rozlewiska u ujścia rzeki Warty do Odry, wytwarzane w dużej mierze przez rzekę Postomię. Siedziba dyrekcji parku znajduje się w Chyrzynie koło Kostrzyna nad Odrą.
Park znajduje się na terenie czterech gmin Górzyca, Kostrzyn nad Odrą, Słońsk i Witnica. Symbolem Parku jest gęś zbożowa, położony jest w obrębie pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, w pobliżu ujścia Warty do Odry. Na krajobraz Parku składają się głównie otwarte siedliska łąkowe, poprzecinane gęstą siecią kanałów i starorzeczy oraz zarośla wierzbowe. Przez środek Parku przepływa rzeka Warta, dzieląc go na część północną - tzw. Polder Północny oraz południową - położoną w obrębie Kostrzyńskiego Zbiornika Retencyjnego. Park Narodowy „Ujście Warty” to jeden z najcenniejszych pod względem ornitologicznym obszarów w kraju. Unikalne tereny podmokłe, rozległe łąki i pastwiska są jedną z najważniejszych w Polsce ostoi ptaków wodnych i błotnych.
Park został założony dla ochrony unikalnych terenów podmokłych, rozległych łąk i pastwisk, które są jedną z najważniejszych w Polsce ostoją ptaków wodnych i błotnych. Na obszarze Parku występuje ponad 260 gatunków ptaków, z czego stwierdzono lęgi u ponad 170 gatunków. 69 gatunków ptaków występujących na terenie Parku to gatunki "specjalnej troski" wg Dyrektywy Ptasiej (31 z nich są tu gatunkami lęgowymi np. derkacz, rybitwa białoczelna, wodniczka, żuraw, bąk i bielik). Corocznie gnieżdżą się na tym terenie 4 gatunki perkozów, 7-8 gatunków kaczek, 5 gatunków chruścieli, 7-8 gatunków mew i rybitw, 8-9 gatunków ptaków siewkowych. Dla wielu z nich jest to jedno z ważniejszych miejsc lęgowych w Polsce. Obszar Parku odgrywa ważną rolę dla ptaków także poza sezonem lęgowym. W miesiącach letnich bardzo licznie pierzą się na tym terenie ptaki wodne: kaczki (np. krzyżówka, cyraneczka), gęgawy, łabędzie nieme i łyski.
Podczas wędrówek zatrzymują się tutaj olbrzymie ilości ptaków. Późną jesienią Park staje się królestwem arktycznych gęsi (zbożowych i białoczelnych), których koncentracje sięgają ok. 80 tys. osobników, a w niektóre lata mogą dochodzić nawet do 200 tys. osobników. Obszar ten jest także ważnym zimowiskiem dla ptaków, przykładowo dla łabędzi krzykliwych i niemych, kaczek, gęsi i bielików.
 

 6.Wielkopolski Park Narodowy-sowa





Wielkopolski Park Narodowy leży w środkowo-zachodniej Polsce na terenie Pojezierza Wielkopolskiego. Położony jest 15 km na południe od Poznania i posiada z tym miastem bardzo dogodne połączenia autobusowe i kolejowe (trasa Poznań - Wrocław), a poprzez Poznań, dzięki licznym pociągom - z Warszawą. Siedziba Parku i Muzeum znajdują się w Pałacu Greisera w niewielkiej wiosce położonej nad Jeziorem Góreckim - Jeziory. Symbolem Parku jest sowa (puszczyk) na żółtym tle.
Park został utworzony w 1957 roku. Inicjatorem powstania Wielkopolskiego Parku Narodowego jeszcze przed II wojną światową był prof. Adam Wodziczko, polski biolog i botanik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego.Głównym celem powołania Parku było zachowanie trwałych form naturalnego środowiska przyrodniczego. Na stosunkowo małej powierzchni znaleźć tu można różnorodne formy polodowcowej rzeźby terenu, jeziora różnych typów oraz wyjątkowe nagromadzenie cennych roślin i zwierząt. Park często określany jest mianem zielonych płuc Poznania.

Wielkopolski Park Narodowy to przede wszystkim bogactwo form polodowcowych, ukształtowanych przez lodowiec skandynawski. Można tu wyróżnić takie formy jak rynny, wzniesienia moreny spiętrzonej (najwyższy szczyt to Osowa Góra - 132 metry n.p.m.), pagórki i równiny moreny dennej, kemy i ozy (najdłuższym ozem jest 37-kilometrowy Oz Bukowsko-Mosiński, będący jednocześnie najdłuższym ozem w Polsce), a także głazy narzutowe. Szatę roślinną parku tworzą przede wszystkim lasy: bory sosnowe, bory mieszane (sosnowo-dębowe), kwaśne dąbrowy, dąbrowy świetliste, grądy, łęgi wiązowo-jesionowe i olsy. Do rzadkich roślin naczyniowych należą: jarząb brekinia, pełnik europejski, grążel żółty, grzybienie białe, lilia złotogłów, rozmaite storczyki, zimoziół północny i inne.

Zwierzęta spotykane w parku to: jelenie, sarny, dziki, wydry, bobry, a z ptactwa: gęsi zbożowe i białoczelne, perkozy, skowronki polne, turkawki, kretogłowy, żurawie, jastrzębie, kruki, błotniaki stawowe i inne.

Obszarów objętych ochroną ścisłą na terenie parku jest kilkanaście. Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta. Ochroną objęto także 32 drzewa pomnikowe i 1 głaz narzutowy. Do najważniejszych należą: Bagno Dębienko, Bór Mieszany, Czapliniec, Grabina, Jezioro Budzyńskie, Jezioro Góreckie, Jezioro Kociołek, Jezioro Skrzynka, Las Mieszany na Morenie, Nadwarciański Bór Sosnowy, Pod Dziadem, Pojniki, Puszczykowskie Góry, Sarnie Doły, Suche Zbocza, Świetlista Dąbrowa na Wysoczyźnie, Trzcielińskie Bagno oraz Zalewy Nadwarciańskie. Pomnikiem przyrody nieożywionej w Wielkopolskim Parku Narodowym jest ogromny głaz narzutowy znaleziony w gliniance, w pobliżu Osowej Góry, w 1966 roku. Waży ponad 20 ton, a jego obwód wynosi 10,5 m. Został ustawiony przy szosie Komorniki - Jeziory i stanowi pomnik poświęcony leśnikom polskim, zwany „Głazem Leśników".

Na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego znajduje się 11 jezior, z czego kąpać można się tylko w pięciu (Jezioro Chomęcicko-Rosnowskie, Jezioro Łódzko-Dymaczewskie, Jezioro Małe, Jezioro Jarosławieckie, Jezioro Witobelskie). Najbardziej malownicze jest Jezioro Góreckie objęte ochroną ścisłą, na którym znajdują się dwie wyspy: Kopczysko i Zamkowa.

Prawie wszystkie jeziora leżące na terenie parku należą do bogatych w składniki mineralne. Występują w nich różnorodne zbiorowiska roślin wodnych i bagiennych. Najdalej w stronę toni wodnej wysunięte są rośliny całkowicie zanurzone w wodzie, np. wywłócznik kłosowy, rogatek sztywny, i rozmaite gatunki rdestnic. Brzegi jezior zajmują szuwary złożone z takich gatunków jak oczeret jeziorny, pałka wąskolistna i szerokolistna, tatarak zwyczajny, trzcina pospolita.

Ciekawostki
Nazwa Góry Zamkowej na Jeziorze Góreckim pochodzi od znajdujących się tam ruin zamku zbudowanego w 1827 roku jako prezent ślubny Tytusa Działyńskiego dla swojej siostry Klaudyny i jej męża Bernarda Potockiego, syna pisarza Jana Potockiego - autora Rękopisu znalezionego w Saragossie.
Pałac Greisera w Jeziorach, w którym mieści się Ośrodek Muzealno-Dydaktyczny Wielkopolskiego Parku Narodowego został zbudowany w czasie II wojny światowej siłami polskich więźniów dla Arthura Greisera - hitlerowskiego namiestnika tzw. Kraju Warty.
Nazwa Greiserówka odnosi się do drogi łączącej Komorniki z Jeziorami. Została wybudowana w latach II wojny światowej, celem umożliwienia dojazdu z obecnej drogi Poznań - Wrocław w Komornikiach do Jezior, gdzie nad Jeziorem Góreckim wybudowano rezydencję dla hitlerowskiego namiestnika Rzeszy w Kraju Warty. Nazwa drogi pochodzi od nazwiska Arthura Greisera. Droga jest wykonana w technologii płyt betonowych wylewanych na miejscu - podobnie jak budowana przez hitlerowców Berlinka i system autostrad III Rzeszy. Betonowa nawierzchnia zachowała się na większości trasy do dziś. Na prawie całej długości droga jest jednopasmowa z mijankami.